Fiordland National
Park beslaat het zuidwesten van het Zuid Eiland. Zoals de naam al doet
vermoeden zijn daar tientallen – grotendeels ongerepte – fjorden (sounds) te
vinden, waarvan er maar twee of drie toeristisch worden uitgebuit. Doubtful
Sound en Milford Sound zijn de bekendsten. Sinds ene mijnheer Cook op dit
wonderschone gebied stuitte, werden de fjorden ‘sounds’ genoemd. Er is een
aardrijkskundig verschil tussen fjorden en sounds, en al heel lang is bekend
dat men er toentertijd naast zat. Maar
ja, toen hadden al die fjorden al een soundnaam, dus dat hebben ze maar zo
gelaten. Uit respect voor de echte naam van de inhammen is in de benaming van het
nationale park voor eens en altijd vastgelegd dat het hier om fjorden gaat.
Natuurcamping
Fiordland krijgt
jaarlijks zo’n 6 meter (ja, echt waar!) regen te verwerken. Dat resulteert in
dicht beboste, groene heuvels met watervallen, wild stromende rivieren en hier
en daar een ruig landschap. Er zijn ook waterpartijen als spiegels. Bergtoppen
van rond de 2000 meter hoog maken het prachtige plaatje compleet. Het park is
dan ook erg geliefd bij wandelaars, die naar gelieven wandelroutes van een krap
uurtje of van enkele dagen kunnen volgen. Voor hen is voorzien in verschillende
natuurcampings (die met een gat in de grond) en trekkershutten. Er is één heel
groot nadeel: de stekende zandvliegen. Die zijn zo mogelijk nog erger dan
muggen. Aan iemands benen kun je zien of hij of zij in dit gebied is geweest.
Zonsondergang aan Lake Manapouri
De hoeveelheid regen verraadt al dat
heldere dagen een zeldzaamheid zijn. Op foto’s zie je vaak mistige of zelfs
stormachtige fjorden afgebeeld. Je mag jezelf fortuinlijk beschouwen als de zon
schijnt. Laten wij nu eens dat geluk hebben! Precies de drie dagen dat wij er
zijn schijnt de zon volop en is het gewoon warm. We verblijven een nacht aan
Lake Manapouri, in de veronderstelling dat we ons door Doubtful Sound laten
cruisen. Dit fjord is veel minder druk bezocht dan Milford Sound, om dat het ook
minder toegankelijk is. Dat laat zich ook zien in de prijzen en daarom
besluiten we toch de 120km heen-en-weer te rijden naar Milford Sound.
De weg er
naartoe is al prachtig met veel redenen tot stoppen, en de ochtendcruise door
het fjord tot aan de Tasmaanse Zee is zeer geslaagd, dus we hebben zeker geen
spijt van onze keuze!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten